„Gabinet doktora Caligari” to jedno z najwcześniejszych dzieł niemieckiego ekspresjonizmu filmowego, które wywarło duży wpływ na rozwój kinematografii.

Podczas miejskiego jarmarku tajemniczy doktor Caligari prezentuje lokalnej gawiedzi swego podopiecznego, Cesara – przerażającego lunatyka, postać z pogranicza życia i śmierci, która na oczach widzów budzi się z głębokiego snu.

Gdy jeden z gapiów pyta go o swą przyszłość, zgodnie z przepowiednią Cesara ginie następnego ranka. Tak rozpoczyna się seria dziwnych morderstw, o które podejrzany będzie wspomniany somnambulik.

Śledztwo przeprowadzone przez Francisa doprowadza go do tajemnicy obłąkanego manipulatora, który wykorzystuje Cesara do zabijania niewinnych ludzi.

Robert Wiene, jak i inni twórcy nurtu ekspresjonistycznego, porzucał realizm inscenizacyjny, by tworzyć rzeczywistość zupełnie nową, plastycznie odmienną. I to właśnie scenografia jego filmu robi do dziś największe wrażenie.

Plastycy z grupy Der Sturm – W. Röhrig, W. Reimann oraz H. Warm – stworzyli bowiem niezwykłą oprawę plastyczną – ostentacyjnie sztuczną, nierzeczywistą, a zarazem wysmakowaną.

Na płóciennych płachtach widzimy wymalowane łąki i drogi, przerażające budynki i złowieszcze cienie. Próżno tu szukać choćby odrobiny normalności – dziwne ostrokątne kształty i powykrzywiane budynki wywoływać miały poczucie, że w tym filmowym świecie nie ma punktów oparcia ani żadnych stałych wartości. Plastyczna nierzeczywistość budziła przerażenie widzów. Dziś raczej już nie straszy, lecz wywołuje zachwyt nad artystyczną sprawnością i twórczą precyzją pionierów niemieckiego kina.